Het fokken op kleur

Bij de poedels in Engeland zijn de kleuren altijd al gemengd. Hoofdzakelijk omdat de Engelse fokkers altijd naar type fokken, waardoor ze natuurlijk een paar prachtige kleuren gekregen hebben. In Europa moeten de kleuren gescheiden gehouden worden.

Zwart is dominant. Een zwarte hond zal, als hij tenminste zwarte voorouders heeft, overwegend zwarte puppies voortbrengen en het doet er niet toe met wat voor kleur hij gemengd wordt.

Witte honden die al generaties lang uniform wit zijn, zullen zonder uitzondering puppies voortbrengen die een tekort aan pigment vetonen. Wit is recessief en wit met wit levert alleen witte puppies op. Een wit hondenpaar zal vaak een nest krijgen met 2 verschillende tinten wit (gebroken wit, en sneeuwwit). De laatste puppies hebben altijd een dikkere, kortere en zachtere vacht. Vaak wil het ook nog wel eens voorkomen dat ze een roze of bruine neus, oogranden, lippen en teennagels hebben, of half-roze en half-zwarte oogranden, neus enz. hebben. Hun vacht voelt als een dotje watten aan en is zeer moeilijk te onderhouden. De gebroken witte honden daarentegen hebben een zwarte pigmentatie.

Als een bruine poedel gepaard wordt met een zwarte poedel, brengen ze gewoonlijk enkele zwarte en enkele bruine puppies voort. De bruine zijn wel heel donker. Het schijnt niet uit te maken welke kleuren worden gepaard; als er maar ergens bruin in zit, komt het altijd wel weer tevoorschijn. Een zwarte hond met een bruin oog, ipv een bijna zwart oog, zal als hij gepaard wordt met een bruine hond, vrijwel altijd bruine pups krijgen.

De abrikooskleur is een moeilijke, maar prachtige kleur, die loopt van creme tot diep-abrikoos. Sommige poedels hebben een roze tint, gewoonlijk van zwart in hun stamboom, andere meer roodachtig, wat voorkomt in de bruine lijn. Oorspronkelijk was het de bedoeling abrikooskleurige poedels te fokken met bruine raskenmerken en donkerbruine ogen. Dit laatste was het moeilijkst, want ze kregen vaak een lichtgeel of groen oog, wat de gezichtsuitdrukking totaal bedierf. Er werd daarom zowel bruin als wit ingebracht en ofschoon er in ieder nest nog een paar abrikooskleurige pups zijn met leverkleurige kenmerken, wordt die met de zwarte raskenmerken gewoonlijk als showhond gehouden. Overigens worden bij diep-abrikoos donkere ogen en leverkleurige kenmerken niet als fout aangerekend en zulke honden kunnen wel geshowd worden. Net als bij de grijzen en blauwen, kan men er bij de abrikooskleurigen nooit zeker van zijn wat hun kleur uiteindelijk zal zijn. In het begin zijn ze allemaal diep van kleur, maar de meesten worden later valer.

Grijzen zijn bij de geboorte alle puppies de een of andere tint zwart en tegen de tijd dat ze 3 weken oud zijn begint er zich bij de grijze poedel rond de snuit, voeten en staart grijs te vertonen. Sommige grijzen hebben zelfs als bij hun geboorte een duidelijk grijsachtige kleur rond hun staart en voeten. Bij de blauwe poedels komt dit niet voor. Bij hen lijkt het eeuwen te duren voor hun kleur begint op te lichten. In het eerste stadium zijn ze vaalbruin en er zijn zelfs gevallen bekend dat het wel 3 jaar duurde eer de poedel eindelijk helemaal blauw werd.

Zwart gepaard met wit heeft het eerste blauw opgeleverd. Het is het verstandigst zich bij zwart en wit te houden om het grijs donkerder van kleur te maken, of het blauwe lichter. De introduktie v.d. abrikooskleur of bruin levert vaak een vuilzwart op dat nooit goed bij trekt. Ook al zijn er ook hier natuurlijk uitzonderingen die de regel bevestigen.

Men fokt soms wel eens een bontegekleurde poedel, maar, hoewel ze erg leuk zijn, is deze kleur niet erkend in Nederland. Deze kleuren zijn het resultaat van vermenging, ofschoon de bonte poedel ooit eens een eigen lijn heeft gehad. Ook als men op kleur probeert te fokken is het van essentieel belang, dat het karakter en de bouw op de eerste plaats blijven komen, want men kan zich maar al te gemakkelijk op 1 punt blindstaren, wat de poedel als geheel niet ten goede komt.